Fransız yönetmen Julia Ducournau'nun daha önce Raw filmini seyretmiştim ve nasıl bir kafa yapısına sahip olduğunu biliyordum aslında ama Titane filmini izlerken daha derin felsefik anlamlar yükledim. Belki de benim çıkarımımdı sadece. Arabalara olan obsesif yakınlığı ile ülkemizdeki otomobile olan sorunlu ve birçok psikolojik tarafı bulunan bakış arasında benzerlik kurmak mümkün sanki.
"Titane", adını çocukken araba kazasından sonra Alexia'nın kafatasına takılan titanyum plakadan alıyor. Ducournau'nun ilk uzun metrajlı filmi "Raw"da olduğu gibi, "Titane" de de vücudun hassaslıkları, kırılganlıkları ve dürtüleri, açgözlü ameliyeleri ve kolektif "biz"in tüm bunlarla nasıl başa çıkmaya çalıştığı konuları işlenir. Verilen mesaj anlaşılan kontrol edilemezi kontrol ve tedavi edemeyeceğimizdir. Film, içerdiği görsel yönden tatmin-rahatsız-provoke edici, bazen de gerçekten komik sahnelerinin yanında birçok sahnesinde 'düşünmeye' teşvik ettiği sahneleriyle de son derece felsefik bir film.
Alexia'nın "sorunu" her ne ise (ki birçok yönden sorunlu) aslında kafatasının çatladığı ve sonrasında ameliyatla platinin eklendiği o trafik kazasından önceye dayanıyor. İntroda hareket halindeki araçla son derece uyum içinde, ağzından motor devir sesleri çıkararak babasına dik dik bakan ölü gözleriyle "haşarı" çocuk görüntüsü sergiliyor. Sorun çıkarmaya çalıştığı ve hatta belki de arabanın çarpmasını istediğini düşündürüyor. Yarı tıraşlı kafasının etrafında zımbalanmış yara izleriyle hastaneden çıkar çıkmaz da kollarını arabaya doluyor ve camı öpüyor. Coşkulu bir kavuşma...
Yıllar sonrasına geçiyoruz: Alexia (Agathe Rousselle), kafası hala yarı tıraşlı ve özellikle yaralı kısmı ön plana çıkarılmış bir şekilde, araba gösterilerinde striptiz yaparak geçimini sağlıyor. Yalnız ve ürkütücü bir figür, hatta onu arabasına kadar takip eden agresif bir erkek hayranını beklemediğimiz bir şekilde öldürdüğünde kesin kanaat getiriyoruz nasıl biri olduğuna. Bundan daha şaşırtıcı olan ise gecenin ilerleyen saatlerinde, cadillac bir arabayla coşkulu ve ateşli bir buluşma gerçekleştirmesi oluyor. Evet, bu gerçekten cinsel bir buluşma oluyor ve arabadan hamile kalmasıyla sonuçlanıyor. Kafası titanyum kaplı Alexia, karnı her geçen gün daha da belirginleşirken, göğüslerinden motor yağı sızmaya başlıyor, duşta vücudundan siyah yağ akıyor. Bedeni artık onun kontrol edemeyeceği ve ondan müstakil bir yolculuk halinde.
Bu arada, cinayetlere devam eder. Alexia amansız bir katildir. Bizim şahit olduğumuz ve resimlerden gördüğümüz cinayetler aşırı derecede korkunç. Tam anlamıyla katliam yaptığı bir sırada arkasında tanık bırakır ve kaçmak zorunda kalır. Adrien adındaki ünlü kayıp bir çocuğun bugün nasıl görüneceğinin bilgisayar tarafından oluşturulmuş bir görüntüsünü gördüğünde, Alexia'nın aklına parlak bir fikir gelir. Tereddüt etmeden kendi burnunu kırar (bu sahneyi izleyemedim), göğüslerini ve hamile karnını bağlar ve bir karakola giderek kendini uzun süredir kayıp olan Adrien olarak tanıtır. Böylelikle absürt ve komik bir olay örgüsü ile birlikte filmin ikinci yarısına geçiliyor. Alexia ikinci yarıda ilkinden çok farklı bir görüntü sergiliyor. Adrien'in babası Vincent, oğlunu gördüğünde gözyaşlarına boğulan, Alexia'nın cılız ve şekilsiz babasının aksine kaslı vücuda sahip bir itfaiye şefidir. Geceleri tek başına çılgınca spor yapıyor, kendi kendine steroid kürlerine girip kendi kendine iğneler vuruyor. Ama hiçbir şey göründüğü gibi değil. Vincent onun gerçek yüzü değğil, tıpkı Alexia'nın (ya da Adrien'ın) olmadığı gibi. İtfaiyecinin evi, maço, yarı giyinik erkeklerin kadınsız bir dünyası ama yine de dekor son derece cinsiyet kodlu: İç aydınlatma yumuşak neon pembe renginde, banyo fayansları parlak pembe.
Alexia aslında bir karakter değil bir metafor. Savaş ya da kaç (Cadillac'ın babası olduğu bir bebeğe hamile olsa da) felsefesinin vahşi gözlü bir kişileşmesi bence. Ama Vincent gerçek bir karakter. ancak Vincent Lindon'un iki yüzü var. Vincent ve Lindon. Lindon meseleye derin bir içgörü katıyor ve bu kasların altında kabaran kafa karışıklığını ve küçük çocuğun korkusunu ortaya koyuyor. Metaforlar çok yönlü ve Ducournau, bunları akıllıca ve akıcı bir şekilde sunuyor. Bilinçaltımıza farklı mesalar gönderiyor.
Her ikisi de (Alexia ve Vincent) bedensel benliklerini kontrol etmek için mücadele ederken alışkanlıkla kendi yansımalarına bakan Alexia ve Vincent'ın değişen bedenleri arasında düzgün bir simetri var. Alexia asi vücudunu bandajlarla sararken, Vincent yaşlılığa öfkelenerek iğnelerle kendi kendini tedavi ediyor. Her ikisi de uslu durup laf dinlemeyi reddeden bedenlerde yaşıyorlar; her ikisinin de gideremeyecekleri yoğun duygusal ihtiyaçları var.
Özetle Titane, koşulsuz sevgi derisinin altına girmek-sızmak için korku terimini kullanan bir masal.
